ماهنامه موعود63

بهار آفرین

السلام علی ربیع الانام ونضره الایاّم

نشریه موعود شماره قبل – فروردین ماه – بدون سرمقاله منتشر شد. درج توقیع شریف حضرت صاحب الزمان، علیه السلام, به جای سرمقاله سخن بسیاری داشت. شاید می خواستم بگویم:

آن زمان که پای سخن «ولی» به میان می آید، باید سپر انداخت، زبان در کام کشید و جمله گوش شد. همه حرمان و دوری، افسردگی و خزان زدگی و غیبت، حاصل زبان آوری در وقت سکوت و سکوت در وقت زبان آوری است. محصول ناتوانی در سلب حیثیت از خود و ولایت ناپذیری، همان که همه داستان و ماجرای وصل و هجران، قرب و فراق و بی نصیب ماندن ابنای بشر را در خود دارد.

به قول شاعر:

اول بنا نبود بسوزند عاشقان

هجران و فراق، قضای نامردی بود و کیفر ناسپاسی و جفا بر برگزیده ترین مردان مجتبی و مصطفای حضرت رحمان.

چه حیف که با رجوع به نسیان، ماجرای رفته، در نزد ما بدل به خاطره می شود، سرخویش می گیریم و به سادگی از کنار خاطره ها می گذریم و به کار و بار جهان مشغول می آییم. گویی که هیچ اتفاقی نیفتاده و هیچ واقعه ای در جریان نیست. شاید حسب همین غفلت است که انبوه بیدارباش و تذکار مندرج در سنت های هستی، عبرت های تاریخی، وقایع جاری و حتی کلمات و زیارات اولیاءالله در ما کارگر نمی افتد. ورنه، آمد و شد فصل ها و بهار و خزان طبیعت کافی بود که بدانیم ثقل زمین کجاست